Twee weken geleden ging ik op pad, de eerste dag van een zevendaagse reis in het stress- & burn-out landschap. Of in meer concrete taal: dag 1 van een zevendaagse opleiding tot stress en burn-out coach bij your coach. Ik neem jullie graag mee op deze inspirerende tocht!

Het ik-wil-alles-fenomeen

“Wie ben je, wat doe je, waarom zit je hier en wat zijn je verwachtingen”, waren de eerste vragen die we met ons groepje van 24 stress & burn-out coaches in spe voorgeschoteld kregen.  Wel, ik ben Tine en werk als HR-coördinator. Ik heb een grote interesse in alles wat met stress- & burn-out preventie te maken heeft en wil hiervoor meer inhoudelijk onderbouwde kennis op doen (los van de bijna “hype” rond deze thema’s). In eerste instantie vanuit mijn professionele HR-rol, maar tegelijk omdat ik ook zelf wel eens de trappers durf te verliezen in de veelheid van dingen die op me afkomen (Lees: maak ik me ook wel eens zondig aan het “ik wil alles-fenomeen”: een betrokken, pedagogisch verantwoorde en hippe mama zijn, genoeg quality time met mijn kiddies en man doorbrengen, professioneel sterke dingen doen en vaak met mijn 5 besties (the girls) afspreken. O ja, ik vergeet het werken aan mijn Pinterest-proof huis én blog nog 😉 ).

Hoe voelt dat dan voor jou?

“Wat zegt dit alles over jou?”, vraagt mijn mede-coach-in-wording voorbeeldig. Mmm, die had ik zien komen denk ik in mijn hoofd en antwoord braaf “dat ik wel wat perfectionistisch ben en af en toe te veel hooi op mijn vork durf te nemen”. Ze knikt empathisch, maar laat zich niet van haar wijs brengen. “En hoe VOELT dat dan voor jou?”, prikkelt ze. Ik schuif wat op mijn stoel. “Af en toe best vermoeiend”, antwoord ik. “Wat betekent dat dan voor jou, vermoeiend?” vraagt ze door. “Wel, ik kan wel eens met barstende hoofdpijn in bed moeten kruipen”, zeg ik. “Maar ’s morgens sta ik dan meestal wel terug fit op”, zeg ik er nog snel bij. “Is dat zo?”, vraag ze open én tegelijk heel doelgericht…

En de toon was gezet voor twee boeiende dagen.

Over zoetigheden en comfort food, ook ik pleit wel eens schuldig

Wat ik meeneem als coach-in-wording?

• Dat burn-out vooral gevoed wordt door een zeer grote hoeveelheid aan prikkels in combinatie met chronische stress. En het daarom des te belangrijk is om regelmatig en zeker na een intense gebeurtenis/ periode met veel prikkels voldoende te “ontladen”.
• Dat je lichaam een ongelofelijk krachtig instrument is om te vertellen hoe het met jou en je energieniveau gesteld is. Maar we tegelijk vaak meester zijn in dit al-dan-niet-bewust te negeren of te “rationaliseren”. Daarom een pleidooi om regelmatig en bewust stil te staan bij onze “staat van zijn”: wat we voelen en ervaren op fysiek, emotioneel en mentaal vlak of in interactie met onze naaste omgeving. Of om ons hoofd en lichaam continu in sterke verbinding te stellen met elkaar (lees: ons niet te verstoppen in ons “veilige” hoofd). Of heel concreet: om af en toe alarmbelletjes te horen bijvoorbeeld als je winkelkar vol met zoetigheden of ander comfort food ligt :-)!
• Dat je als coach-in-wording af en toe wel eens “een koekje van eigen deeg” mag krijgen. Of hoe belangrijk het is om jezelf bij tijd en stond ook eens onder de loep te nemen en een spiegel voorgeschoteld te krijgen.

Voor wie graag eens stilstaat bij zijn eigen energie- en stressniveau, een paar “nadenkers”:

• Omschrijf in een 10-tal woorden wat stress voor jou betekent?
• Als je je stress-niveau zou moeten inschalen op een schaal van 1 tot 10, hoe scoor jij momenteel?
• Welke signalen krijg jij van je lichaam bij te veel stress en energieverlies?

En ik? Ik had daarnet zo’n trek in zoetigheid dat ik besluit dat het tijd is om met een kop thee en een boek in bed te kruipen. Ontladen. En wat verloren uren slaap in te halen. Walk the talk! 🙂

 

Bron foto: Pinterest