Relaas na drie weken terug aan het werk met twee kiddies.

Ik had grote plannen en lijsten vol goede voornemens.

Ik zou minder koffie en meer water drinken. Ik zou niet meer achter mijn bureau eten. Ik zou me niet meer laten meevoeren in de dagelijkse ratrace. Ik zou beter een onderscheid maken tussen wat dringend en belangrijk was (moet?ik?dit?nu?doen?). En niet meer avonden lang achter mijn pc zitten. Ik zou volop genieten van mijn 4/5 den namiddagen met Noah en Juliette. En me niet schuldig voelen omdat ik een paar uurtjes voor mezelf nam om wat voorsprong te nemen met de was en de plas. Maar ook tijd maken voor een me-momentje. Een blogbericht schrijven, naar de kapper of manicure gaan, een beetje happy crafting. Ik zou terug beginnen sporten. En nog gezonder proberen te eten (met onze comfort-food -monday als uitzondering:-). Zo zou ik elke zondag fruitsla maken. Ik zou niet meer kibbelen met Manlief over praktische afspraken. Want we zouden een goede agenda bijhouden. En een boodschappenlijst. En een zondagavond-plan-uurtje. En zo kan ik nog wel even doorgaan…

Intussen zijn we drie weken verder. Tijd om de temperatuur te meten. Streng maar rechtvaardig. Maar vooral realistisch.

Er waren overwinningen en ontgoochelingen.

Ik ben nog steeds rustig en gefocust, ook al moest ik na zes maanden “out” zijn op korte termijn veel informatie verwerken. En is die ochtendrush behoorlijk pittig. Het lijkt soms alsof ik al een halve dag achter de rug heb vooraleer ik op kantoor ben. Mijn hippe waterfles (cadeautje van zus) heeft een vast plekje op mijn bureau en gaat (als ik het niet vergeet) mee van meeting naar meeting. Net als mijn stukken fruit. Ik heb nog maar 1 keer achter mijn pc gegeten. En laat die pc voorlopig ’s avonds dicht. Ik ben al elke week braaf naar de postnatale kine geweest. En heb op een doordeweekse dinsdagnamiddag koekjes gebakken met Noah. En bellen geblazen. Juliette extra geknuffeld. En hiervan genoten omdat het kon.

Maar tegelijk zijn er ook een aantal teleurstellingen/bekentenissen. Een paar kopjes koffie na een woelige nacht smaken toch zo (en zijn soms echt nodig). Ik ben tijdens mijn vrije momenten vooral met geregel en praktische zaken bezig geweest. Van me-time is nog niet veel in huis gekomen. Ik moet al twee weken naar de manicure. En loop daarom met een gescheurde nagel rond. Manlief en ik hebben al gekibbeld. Onder andere over hoeveel pampers en “accidentjes” je tijdens een ochtendroutine kan en moet incalculeren, stel je voor!😊

Je hoeft niet nog beter je best te doen (David Dewulf)

Ik dacht dat de sleutel lag in alles tot in de puntjes voorbereiden en controleren. Maar kom nu verder met een gezond relativeringsvermogen. En een paar uurtjes slaap inhalen als het kan. En het besef dat je best doen soms al genoeg is.

Twee auteurs zijn de voorbije weken door mijn hoofd geschoten. Een artikel van David Dewulf over zelfcompassie in Flowmagazine. En een lezing van Michael Portzky over veerkracht in het kader van de ” Blijf er niet met zitten“-campagne. Dat er intussen zo veel wetenschappelijke evidentie voor de negatieve effecten van langdurige stress op je lichaam is, was toch nog eens een wake up call. Net zoals dat 1 op de 3 Gentenaars kampt met psychosociale belasting.

Cheers to the weekend and the gentle mom

Bij deze een ode aan gelakte nagels met een scheurtje. En aan alle mama’s die af en toe ook wel eens “ploetermoeder” zijn. Al beken ik ook, zaterdag staat er een manicure- afspraak op de planning😉.

En toen dronk ik nog eens van mijn Roomer en luisterde naar Lianne La Havas (terwijl Manlief op vrijgezellenweekend is en onze lieve Juliette koortsig in mijn schoot ligt). Life is a balance of holding on and letting go. Cheers to the weekend and the the gentle mom!

Meer lezen over mindful ouderschap, work-life-balance en veerkracht? Een paar leestips voor het weekend. The gentle mom. Mama zijn zonder schone schijn. Door Kirsten Ginckels en Ellen van den Bouwhuysen. – Mama baas – De weg van de zelfcompassie, David Dewulf. – Veerkracht, Michael Portzky.