De voorbije maanden kwam zowel het werkveld van stress- & burn-out coaches als dat van loopbaanbegeleiders regelmatig kritisch in het nieuws. Denk maar aan de recente heisa rond “boscoaching” van een paar weken terug. Frederik Anseel, professor bedrijfspsychologie aan King’s College London (in de tijd toen ik nog studeerde één van mijn favoriete assistenten aan Ugent), schreef hierover een boeiende column in De Tijd. Coaching, we have a problem!

Na tien jaar werkervaring als HR-professional in verschillende werkcontexten (o.a. consultancy, ziekenhuissector en jeugdwerk) en met verschillende petten op (externe consultant, stafmedewerker, leidinggevende en HR-manager) kijk ik even bezorgd en misschien een tikkeltje genuanceerder naar deze thematiek.

Mijn hart als academisch geschoolde bedrijfspsycholoog bloedt even hard als dat van Frederik op momenten dat coaches, goeroe’s en de zoveelste nieuwe HR-hypes als paddenstoelen uit de grond rijzen, vaak met weinig onderbouwde en wetenschappelijk gevalideerde argumentatie. Ook frons ik regelmatig wel eens mijn wenkbrauwen als ik merk dat HR-consultants loze containerbegrippen aan veel te dure tarieven verkopen en dit vaak nog eens met weinig tot geen schroom over de eigen geringe praktijkervaring of aangetoonde successen.

Tegelijk heb ik met de jaren en met de beide voeten (vaak heel diep) in de praktijk ervaren dat de kloof tussen theorie en praktijk soms nog diep is. Ja, ik weet hoe ik een perfect gevalideerde selectieprocedure moet opzetten. En in de krapte van de arbeidsmarkt en in functie van de continuïteit van de werking geef ik kandidaten die ik als assessor steevast een negatief selectierapport had gegeven soms bewust, soms noodgedwongen, een kans. Een weloverwogen proefrit in de realiteit van een organisatie, met voorbehoud en zonder waterdichte garantie. Een rit die vaak het voorbehoud bevestigt maar tegelijk soms ook verborgen talent naar boven brengt.

Ik vind het belangrijk dat tools, interventies en begeleidingen gestoeld zijn op een wetenschappelijk fundering of onderbouwde methodiek. Tegelijk geloof ik ook in de kracht van maatwerk in functie van wat werkt voor een coachee. Niet elke coachee is gebaat of komt in beweging met een gevalideerde persoonlijkheidsvragenlijst. En misschien werkt een coachingsgesprek in de buitenlucht voor sommigen beter dan in een cleane kantoorsetting. Of blijft een krachtige tekening beter hangen dan een louter gesprek. Maar dan wel steeds op voorwaarde van een doorwinterde en geschoolde coach die het coachingsproces en de eigen noodzakelijke rol hierin ten alle tijde bewaakt en professioneel opneemt.

Daarom een pleidooi voor

• een methodisch onderbouwd én tegelijk met de voeten in de praktijk HR-werkveld
• op het kruispunt van theorie en praktijk
• vormelijk afgestemd op wat de coachee het meest en snelst in beweging brengt
• uitgevoerd door zelfkritische HR-professionals.

Wie pleit er mee?

Bron foto: Visual harvesting